Ο «ντροπαλός» γίγαντας (Παραμύθι)

Ο Ζαν Πιερ είχε πάει την καθιερωμένη απογευματινή του βόλτα, παρέα με το σκύλο του και δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται τη Ζαζ, την πριγκίπισσα του δάσους. Ήταν συνέχεια στο μυαλό του.

Αν το ήξεραν αυτό οι μαθητές του, θα γελούσαν μαζί του. Ο δάσκαλος τους, ερωτευμένος με τη μελαγχολική πριγκίπισσα που κανείς δεν έβλεπε συχνά. Απέφευγε τον κόσμο. Κανείς δεν ήξερε πολλά πράγματα για εκείνη. Ήταν ένα μυστήριο, γοητευτικό πολύ για τον ίδιο.

Ο Ζαν Πιερ ήταν ένας μεγαλόσωμος, πολύ καλά γυμνασμένος και πρωταθλητής στην ξιφασκία νεαρός. Ήταν ιδιαίτερα ψηλός και από το σχολείο ακόμα, οι συμμαθητές του, τον είχαν ονομάσει «γίγαντα» - λόγω της αθλητικής κατατομής του. Τόσο του είχαν κολλήσει το ψευδώνυμο του, που κόντευε να ξεχάσει το όνομά του. Ακόμα και στο δρόμο «γίγαντα» τον αποκαλούσαν. Όσο ήταν μικρός το απολάμβανε, αλλά όσο μεγάλωνε καταντούσε ενοχλητικό.

Η Ζαζ ήταν η πριγκίπισσα του δάσους, αρκετά όμορφη, αλλά ολίγον απομακρυσμένη από τον κόσμο, ίσως λόγω της συμβίωσής της σε δάσος και όχι σε μια πόλη, γεμάτη κόσμο. Αγαπούσε τη ζωγραφική, το διάβασμα και τις βόλτες με το άλογό της, για ώρες. Ήταν ο καλύτερος φίλος της. Είχε γυρίσει μαζί του όλα τα βουνά και δάση που βρίσκονταν γύρω της.

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της βόλτας της, συναντήθηκε με τον Ζαν Πιερ, ο οποίος είχε βγει για τζόκινγκ στο δάσος. Έπρεπε να γυμνάσει τα πόδια του, λόγω του πρωταθλήματος ξιφασκίας που πλησίαζε. Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά από πλευράς του. Αν και δεν μίλησαν ποτέ, η παρουσία της τον είχε συνεπάρει. Την σκέφτονταν συνέχεια, αλλά δεν τολμούσε να κάνει κάτι παραπάνω. Ήταν πολύ ντροπαλός και φοβόταν μην γελοιοποιηθεί, λέγοντας άλλα αντί άλλων, εξαιτίας του άγχους του. Ήθελε όμως τόσο πολύ να μιλήσει μαζί της και αναζητούσε την κατάλληλη ευκαιρία.

Ήταν Παρασκευή. Έβρεχε πολύ. Ο Ζαν Πιερ επέστρεφε σπίτι, αλλά έπρεπε να περάσει από το δάσος να πάρει το ποδήλατό του που είχε αφήσει το πρωί, κάτω από ένα υπόστεγο, λόγω της κακοκαιρίας και αδυναμίας του να το κατευθύνει εξαιτίας της έντονης ομίχλης. Οι αστραπές έκαναν τη διάβαση του δάσους ακόμα πιο δυσχερή και επικίνδυνη. Καθώς βρισκόταν στη μέση της διαδρομής, άκουσε ξαφνικά μια γυναικεία κραυγή. Τρόμαξε. Κοίταξε γύρω του να καταλάβει από πού ερχόταν, αλλά δεν έβλεπε τίποτα.

Έκανε ακόμη μια προσπάθεια, λίγο παρακάτω, αλλά δεν παρατήρησε τίποτα παράξενο. Αν και φοβήθηκε προς στιγμή, συνέχισε το δρόμο του για το υπόστεγο. Ξαφνικά, όπως περπατούσε κάποιος άρπαξε τον ώμο του. Σάστισε. Γύρισε, έτοιμος να υπερασπίσει τον εαυτό του και είδε την πριγκίπισσα μούσκεμα και αρκετά ταλαιπωρημένη. Το θέαμα, υπό τις αντίξοες συνθήκες, παραμέρισαν την έμφυτη συστολή και ευγένειά του και αντιδρώντας άμεσα, ρώτησε με σιγουριά μαχητή:

•       Τι έχεις γλυκεία μου πριγκίπισσα;

•       Το άλογο μου έχει χτυπήσει και δεν μπορώ να το βοηθήσω. Φοβάμαι για τη ζωή του.

•       Που βρίσκεται;

•       Εδώ παρακάτω, κάτω από ένα δέντρο που έπεσε πάνω μας, λόγω της βροχής και στην προσπάθειά του να με προστατεύσει, τραυματίστηκε. Μπορείς να με βοηθήσεις; Σε παρακαλώ.

•       Φυσικά, μετά χαράς! Οδήγησέ με στο σημείο 

Η Ζαζ έπιασε σφιχτά τον Ζαν Πιερ από το χέρι και τον κατήφθηνε στο άλογό της. Ο Ζαν Πιερ καθ’ όλη τη διαδρομή ήταν μουδιασμένος και προσπαθούσε να μιλάει, ώστε να αποσπά την προσοχή της πριγκίπισσας και να μαθαίνει όσο το δυνατόν περισσότερα για εκείνη.

Μόλις έφθασαν στο σημείο του συμβάντος, ο Ζαν Πιερ είδε το μισό άλογο κάτω από ένα τεράστιο κορμό δέντρου, που έπρεπε να σηκώσει για να το απελευθερώσει. Θα ήταν δύσκολο, αλλά είχε αποφασίσει να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τη Ζαζ και το πονεμένο ζωντανό που τα μάτια του μαρτυρούσαν ότι υπέφερε. Αρχικά προσπάθησε να σηκώσει τον κορμό μόνος του, αλλά δεν τα κατάφερε. Κοίταξε λίγο γύρω του και είδε κάτι βράχους, λίγο παρακάτω, που μάλλον θα είχαν παρασυρθεί από τη βροχή. Τους μετέφερε στο σημείο που πήγαν το άλογό και με αριστοτεχνικά μελετημένες κινήσεις κατάφερε να ελευθερώσει τον πιστό φίλο της Ζαζ, ο οποίος είχε αρκετά  τραύματα, αλλά δεν κινδύνευε. Θα χρειάζονταν βοήθεια στο περπάτημά του μέχρι κάποιο ασφαλές και προστατευμένο, από τις άγριες καιρικές συνθήκες, μέρος.

Μόλις τελείωσε, η Ζαζ αγκάλιασε σφιχτά και με ενθουσιασμό τον Ζαν Πιερ. Ήταν η πρώτη φορά που την είδε να χαμογελά. Το χαμόγελό της ήταν τόσο όμορφο. Εκείνη τη στιγμή την ερωτεύτηκε ακόμα περισσότερο. Έλυσε το άλογό, από τα βάρη που είχε, πήρε τη Ζαζ από το χέρι και τους οδήγησε στο υπόστεγο που είχε το ποδήλατό του, ώστε να προστατευθούν από την κακοκαιρία και να περιποιηθεί αρχικά τις πληγές του αλόγου. Η Ζαζ θαύμαζε τη δύναμη και το θάρρος του Ζαν Πιερ, καθιστώντας τον πολύ ελκυστικό στα μάτια της. Για να ανταποδώσει τη βοήθειά του, τον προσκάλεσε στο πύργο της για ένα ευχαριστήριο δείπνο. Μετά ακολούθησε μια βόλτα με άλογα στο δάσος μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα και στη συνέχεια μια ευχάριστη και ζεστή οινοποσία στο μπαρ της πόλης.

Κι έτσι ξεκίνησε ένας κύκλος συναναστροφών του Ζαν Πιερ με τη γυναίκα που λάτρευε, ελπίζοντας στην καλύτερη δυνατή κατάληξη, όντας πιο χαλαρός, σίγουρος για τον εαυτό του και επιδεικνύοντας μια αυτοπεποίθηση, που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι διέθετε, όποτε ήταν κοντά της. Το μονοπάτι της προσωπικής του ευτυχίας είχε μόλις αρχίσει να φωτίζεται από την ομορφιά και το υπέροχο χαμόγελο της Ζαζ, η οποία τελικά δεν ήταν καθόλου μυστήρια και μελαγχολική, μόνο διαφορετική.


 (Ε.Γραμμένου)