Επιστολή προς Ετέλ

Αγαπημένη μου Ετέλ,

πάντα απολαμβάνω τα γράμματα σου από τα όμορφα ταξίδια σου. Η Ισπανία είναι ένας όμορφος τόπος και οι γλαφυρές περιγραφές σου το αποδεικνύουν. Η αυθόρμητη χαρά που συναντάται στο δρόμο είναι και το μυστικό απέναντι στα ερωτήματα για το μεγάλο κενό, που αναζητά περιεχόμενο και ουσιαστική κατεύθυνση.  Η οπτική του Ιμπν Αραμπί για τη γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί και αιρετική για μια κοινωνία που διαχωρίζει τα φύλλα, όπως οι δικές μας, και τα κατατάσσει σε κατηγορίες & ικανότητες με βάση στεγανά και οπισθοδρομικές αντιλήψεις.

Το βασικό ζήτημα των σύγχρονων κοινωνιών δεν είναι αν είσαι γυναίκα ή άνδρας, αλλά αν είσαι άνθρωπος. Όλοι μας έχουμε χαρακτηριστικά και των δύο φύλων μέσα μας. Έτσι μόνο αποτελούμε μια ολότητα. Οι ανάγκες μας είναι όμοιες, όπως και οι αναζητήσεις μας, για όσους εξ’ ημών θεωρούμαστε σκεπτόμενοι.

Οι κοινωνίες μας έχουν ξεχάσει την έννοια του «σεβασμού» στον άνθρωπο. Προσπαθούν με λαθεμένες πρακτικές, άλλοτε πατριαρχικές και άλλοτε μητριαρχικές, να εμφυσήσουν το φόβο, ώστε να είμαστε πάντα εξαρτημένοι. Αυτή η συνεχής πάλη για το ποιος είναι δυνατότερος, είναι κατ’ ουσία μάταιη. Όταν ένας άνδρας κακοποιεί τη γυναίκα του, αισθάνεται προς στιγμή ισχυρός, αλλά ουσιαστικά είναι ένας ανασφαλής και φοβισμένος άνθρωπος που αναζητά επιβεβαίωση της ισχύος του πάνω σε έναν άλλο άνθρωπο, μη μπορώντας να την κερδίσει αλλιώς ώστε να ικανοποιήσει την εγωπάθειά του. Όταν μια γυναίκα, από την άλλη πλευρά, θεωρεί ότι η ομορφιά της είναι τρόπαιο ή όπλο «μαζικής καταστροφής» και καταδυναστεύει με τα κόλπα της το σύντροφό της, μειώνοντας τον συνεχώς λεκτικά ή αναγκάζοντάς τον να υποστεί πολλές δοκιμασίες για χάρη της, κι αυτή αποτελεί έναν ανασφαλή και φοβισμένο άνθρωπο με ίδια ζητούμενα με τον προρρηθέντα άρρενα.

Μια επιβεβαίωση κενής σημασίας και στιγμιαία. Όταν δε σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, δε σέβεσαι και κανέναν άλλον, είτε είναι σύντροφος, μητέρα, πατέρας, παιδί. Η δύναμη δεν αντλείται από την κυριαρχία σου στους άλλους, αλλά από την κυριαρχία σου στον ίδιο τον κακό εαυτό σου με τα πάθη, τις ελλείψεις και ανοιχτές πληγές του.

Η γυναίκα έχει τη μεγάλη ευλογία δημιουργίας ζωής που την καθιστά, οργανικά τουλάχιστον, δυνατότερη και ανθεκτικότερη. Μόνο για αυτό χρήζει ύψιστου σεβασμού, αλλά δεν της οφείλεται τίποτα και καλό θα ήταν να το αποδεχθεί αυτό, χωρίς να απαιτεί τα ακατόρθωτα ως αντάλλαγμα για αυτή της την ευλογία. Όλοι παλεύουμε για τα ίδια ζητούμενα με διαφορετικές μεθόδους. Η ομορφιά της ανθρώπινης υπόστασης και η υπερίσχυση έναντι των μειονεκτημάτων μας, θα μας κάνει ικανούς να δημιουργήσουμε υγιείς κοινωνίες, όπου σέβονται τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την ολότητά του. Είμαστε αμάλγαμα ενός γιν και γιαν, ενός ωαρίου και ενός σπερματοζωαρίου, ενός αρσενικού και θηλυκού DNA. Οφείλουμε να σεβαστούμε τη φύση μας και να την αναδείξουμε με τον καλύτερο τρόπο.

Αναμένω εναγωνίως την εξιστόρηση του επόμενου ταξιδιού σου μαζί με τα επαγόμενα εναύσματα προς σχολιασμό που θα προκύψουν.

 

 

Σε φιλώ

Με αγάπη

Ε.

 (Ε.Γραμμένου)